De reis!

De reis!
Het was zover! Op 21 juli 2017 zou mijn reis beginnen naar Zuid-Afrika. Een half jaar weg van huis, een ander thuis creëren samen met een aantal andere geweldige PABO studenten. Een mega spannende reis, maar deze reis had ik goed voorbereid. Alles vaak gecheckt, de ticket maanden geleden al besteld en online alles goed ingecheckt, de laatste weken afscheid genomen van vele lieve vrienden en familie en heel veel leuke dingen gedaan met ze. Hier een uitje, daar een uitje. Wat heb ik ontzettend genoten van alle uitjes! Maar nu was het zover. En alles verliep anders. Guys, welcome in South Africa. The place where everything goes on another way.

De dag van vertrek de laatste dingen gepakt in mijn koffer (oja, mijn vaccinatieboekje en internationeel rijbewijs bijna vergeten!) en daarna met heit, mem en beppe naar Schiphol gereden. Daar een bakje koffie gedaan, afscheid genomen en daarna naar de andere meiden gegaan met wie ik zou reizen. Toevallig hadden we een vliegtuig met nog een groepje van de pabo, waardoor we met 7 meiden zouden reizen van Schiphol naar München. De koffers en de douane waren nog wel wat spannend, want ja hoe zwaar is de koffer nou echt geworden en mag alles mee in de handbagage? Alles was goed gegaan en wij gingen met een goed gevoel naar de gate. Om 17.00 zou het vliegtuig vertrekken, maar we hadden gelijk al een half uur vertraging met boarden. Eenmaal in het vliegtuig duurde het maar en duurde het maar.. Het voelde gelijk niet goed. Een mannetje in een oranje hesje was in het vliegtuig op en neer aan het lopen en later al bij de vleugel van het vliegtuig buiten. Naar meer dan een uur werd er omgeroepen dat de vlucht gecanceld was. We mochten onze koffers weer ophalen uit de bagegehall en we werden verzocht om daarna naar de ticketbali te gaan en hier onze reis opnieuw te boeken. Met een dikke teleurstelling liepen wij met onze koffers naar de bali, waar wij natuurlijk niet als enigen waren. Nog meer van studenten van Stenden Leeuwarden waren hier gestrand, maar ook vele gezinnen met kinderen die via Duitsland naar Zuid-Afrika zouden vliegen. Een dikke rij, die niet vooruit ging. Uiteindelijk bleek dat ze ons niet echt konden helpen. De volgende vlucht waarmee wij konden zou aankomende woensdag zijn, zondag was nog 1 plaatsje vrij, een andere groep zou 5 tussenstops hebben en noem het maar op. Dit waren allemaal verhalen die wij hoorden in de lange rij bij de bali. Het was bijna 21.00uur en we hoorden dat de bali om 21.30 dicht zou gaan. Met nog geen meter dichterbij gekomen te zijn, heeft één van ons groepje met haar ouders gebeld. Haar ouders waren nog in Amsterdam en reizen veel meer. Zij zijn naar ons toegekomen en haar vader heeft veel rondgebeld (hij heeft bij Schiphol gewerkt). En eindelijk, naar vele wachtmomentjes, naar heel veel geduld op die dag, kregen wij de bevestiging dat wij zondagmiddag mochten vliegen. Wel in twee groepen, één groep langs Lagos in Nigeria en de andere groep van 3 meiden moesten langs Ghana. Andere landen in Afrika, waar wij geen idee van hadden, maar daar zouden we allemaal nog wel achter komen. Wij waren allang blij dat er iets was geregeld, want maandag zou ons programma beginnen. Na nog wat met elkaar gedronken te hebben, moesten we dan toch ook echt naar huis. Niemand wilde, want het afscheid was genomen. Het voelde zo gek om weer naar huis te gaan. Veel meiden hadden het die ochtend moeilijk gehad, dat afscheid wilden ze niet weer. Maar er werd ons geen andere keus aangeboden. Geen hotel, geen nieuwe vlucht, geen hulp, niks. We moesten alles zelf oplossen en uiteindelijk zijn we dan ook maar weer naar huis gereden. ’s Nachts om 01.00 uur ben ik doodmoe thuisgekomen. Mijn bagage binnengezet en gaan slapen. Het was een lange dag geweest, vol verdriet, enthousiasme en teleurstelling. Zondag zouden we het weer proberen. Proberen om dan wél te vliegen en niet meer alleen een vliegtuig vanbinnen bekijken zonder weg te gaan.

Twee dagen later. Zaterdag was een hele rare dag. Gewoon je bed uit komen en koffiedrinken met heit en mem, alsof er niks was gebeurd. Ik moest het allemaal even verwerken had ik het idee. Mijn zus kwam mijn geliefde auto ophalen, dus ook haar zag ik weer. Wat wel weer enorm fijn was, was de dingen die ik vergeten was, nu wél in mijn koffer te stoppen. Dus alles was compleet en alles was dubbel gecheckt na afgelopen vrijdag. Zondag was ik veel rustiger dan vrijdag. Alle afscheid had ik al genomen van iedereen, dus het was geen emotionele dag meer voor mij en de andere meiden. Onze eerste vlucht naar Nigeria met de KLM was enorm fijn. Goede service en leuke mensen! Lekker films kunnen kijken en kunnen genieten van een vlucht van 5/6 uur. Toen, aangekomen in Nigeria, vroegen alle mensen wat wij in Nigeria moesten. Het vliegtuigpersoneel begreep het maar niet. Eenmaal op het vliegveld begrepen wij wat ze bedoelden. Het vliegveld was verlaten, klein, alle mensen waren de donkerste huidskleur die ik ooit had gezien (ik wil niet discrimineren, alle kleuren zijn welkom!) en er waren vooral mannen. Een aantal winkeltjes op het vliegveld, oftewel vierkante hokjes met zoveel mogelijk spul erin gedumpt en één kroegje. Daar stonden we dan, wij (4 pabo studenten) en nog een aantal studenten van de hogere hotelschool. Er kwam iemand van het vliegveld van Nigeria naar ons toe om ons te vertellen dat we onze koffers op moesten halen, terwijl op Schiphol gezegd is dat we dit niet moesten doen. Onze koffers zouden we weer zien in Johannesburg. Daarnaast mochten we niet eens die kant oplopen, want niemand had de yellow fever prik gehad, en de kans op gele koorts was daar wel aanwezig. We mochten alleen doorlopen naar de Gate, dan was het veilig. We hebben discussies gehad met die man en we hebben meerdere mensen gevraagd. Uiteindelijk geregeld dat de mensen van het vliegtuig onze koffers over zouden brengen (dat zouden ze ook doen maar die man van Nigeria begreep het maar niet, wantja, wat doen deze leuke meiden hier alleen?) We hebben hem hier wel even over gestresst en we dachten allemaal: wat doen we hier? Om 18.00 is het in Afrika al pikker donker, dus alles lijkt nog veel spannender op zulke vliegvelden. We zouden hier 4 uren moeten wachten, maar er was niks tot weinig te beleven, alleen veel Nigerianen die ons aankeken. Uiteindelijk de kroeg in gegaan met z’n allen, de Wifi code geregeld om het thuisfront op de hoogte te houden en ruim op tijd weer naar de gate gelopen. Maarja, in Afrika houdt niemand zich aan de tijd. Meer dan een uur later mocht ons paspoort gecontroleerd worden en werden onze tassen ‘gecontroleerd’. Onze tassen waren natuurlijk veel te groot, te zwaar en ze ontdekten de raarste dingen; speelkaarten bijvoorbeeld; hadden ze nog nooit gezien. Uiteindelijk mochten we door naar de échte gate. Een grote gang met het uitzicht naar buiten. Het was donker, het was leeg, het was laat en we zaten nog steeds in Nigeria. Na heel lang wachten mochten wij uiteindelijk ook door; maar wij ‘blanken’ kregen een aparte boardingspas, de andere boardingspas was ingenomen waarna we zonder zaten, maar gelukkig opgelost. Eíndelijk mochten wij met z’n 12en het vliegtuig in. Het zat vol Nigerianen en Afrikanen en wij waren de enige blanken. Op dat moment voelde het even niet zo fijn, maar we hebben ondanks alles een hele fijne vlucht gehad van 6 uur! Lekker in de nacht gevlogen en lekker wat kunnen slapen. Om 6 uur, zonsopgang in Johannesburg! Zo ontzettend gaaf! We zouden om 8.15 onze laatste vlucht hebben. Dus het was uit het vliegtuig, paspoortcontrole met een stempel (jawis!), onze koffers ophalen en opnieuw inchecken en door gaan naar het vliegtuig. Helaas stond er een enorme rij bij de paspoortcontrole en hebben we daarna flink door moeten rennen. We hadden ons nog niet kunnen inchecken, dus deden dat bij hele vriendelijke mannen aan de bali. Ze vertelden ons dat we te laat waren en dat de volgende vlucht pas om 3 uur zou zijn! Onzettend balen! De gate was dicht! Wij hadden alle scenario’s alweer bedacht, waarna hij zei; ‘It’s a joke!’. Oh, wat waren wij pist. Bij de douane mochten we gelukkig bij iedereen voor en eenmaal aangekomen bij de gate, bleek dat ons vliegtuig een uur vertraging had! Welcome in Zuid-Afrika. Als je vraagt aan de mensen van het vliegveld wanneer het vliegtuig gaat begroeten ze je met: ‘Hellooooo, how are you?’. Iedereen in Zuid-Afrika doet dat. Maakt niet uit waar je bent, hoe je bent, wat je wilt. Ze zijn rustig en doen kalm. Uiteindelijk is ons vliegtuig pas om 12 uur vertrokken, nadat we overal zijn heen gestuurd; van gate naar gate. Met een busje zijn we met veel te veel mensen naar het vliegtuig gebracht, met een trapje omhooggelopen en vervolgens over het PRACHTIGE Zuid-Afrika gevlogen. We vlogen niet zo heel hoog en gelukkig zat ik bij het raam. Ik heb zo enorm genoten van het mega grote land en de mega grote verschillen die daar te vinden zijn. Van heel erg droog, van kleine en grote steden/dorpen, zijn we naar de groenere gebieden gevlogen dicht bij de kust. In Port Elizabeth zijn we geland, vlak bij de oceaan. Hier werden we opgehaald door de geweldige service van Stenden in een busje. Daarna nog een 2 uur lange busreis gehad naar Port Alfred; ons nieuwe thuis. School was hier al aan de gang met het programma van de week, dus we kwamen er wel wat raar in. 5 uur waren we hier; onze koffers naar ons huis/kamer gebracht en kennis gemaakt met mijn roommate Jetske. We mochten gelijk door naar het eten, dat van 5 tot 7 hier klaarstaat voor ons. Eindelijk een normale warme hap!;) Om 6 uur is het ineens mega donker, zo ontzettend gek. Het voelde ook al als heel erg laat; dus daarna lekker naar mijn kamer gegaan, gedoucht, koffer uitgepakt en mijn kamer omgetoverd tot thuis; overal hangen foto’s, kaartjes, berichtjes en lieve dingentjes die ik van jullie allemaal heb gekregen! Zo mega lief! Daarna snel gaan slapen rond 10 uur, want de dagen waren lang genoeg geweest. En de dag daarna zouden wij het programma in moeten halen.

Lieve familie en vrienden, ik heb een hele rare reis gehad de heenreis. Alles wat mis kon gaan, ging mis. De andere groep die over Ghana gevlogen is, mist hun koffer nog steeds. Wanneer die komt is nog niet zeker. Wij hebben gelukkig onze koffers wel. Toen ik hier kwam, bleken er geen driepersoons kamers te zijn, waardoor ik een andere roommate kreeg. Maar Zuid-Afrika leert snel; je leert ermee te dealen. Maandag hebben wij een vol programma gehad van 8 tot 8, tussendoor met de taxi naar de winkel geweest om shampoo, handdoeken, een deurmat etc. te kopen. Veel informatie binnengekregen. We praten drie talen door elkaar, ontmoeten studenten, zien veel en alles moet nog even ‘landen’. Onze kamer is ‘best genôch’, echt niks te klagen. De douche is fijn, we hebben een bed, een kledingkast met haakjes en planken, een tafel en een tuinstoel en we hebben gordijnen; top! Morgen zullen we onze eerste les Xhosa bijwonen; de taal die hier gesproken wordt in Zuid-Afrika. Benieuwd hoe de rest van de week gaat en wat we dit weekend gaan doen, want ja; elk weekend zijn alle studenten weg van deze Campus. Oja, ik eet drie keer per dag op school; ’s ochtends een zeer fijn ontbijt met yoghurt, fruit en getoast brood met eieren, ’s middags warm en ’s avonds warm eten. Elke keer weer een verrassing! Vanavond een stukje gehad van een kippenpoot, bekijk de foto’s maar; echt Zuid-Afrikaans voedsel! ;) We hebben deze avond een soort van markt gehad op school waar heel veel mensen waren uit het dorp Port Alfred. Allemaal folders gekregen van duiken, bungeejumpen, auto’s huren, lekker eten, safari’s en noem het maar op! Daarna typisch Afrikaans gegeten. Ik zal snel foto’s plaatsen van mijn kippenpootje ;).
Het is nog wat inkomen deze week, veel indrukken maar alles gaat goed. Ik laat snel weer wat van mij horen.

Heel veel liefs en in dikke tût!
Marijke